Jesiennie....

 Leopold Staff

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny

I pluszcze jednaki, miarowy, niezmienny,

Dżdżu krople padają i tłuką w me okno...

Jęk szklany... płacz szklany... a szyby w mgle mokną

I światła szarego blask sączy się senny...

O szyby deszcz dzwoni, deszcz dzwoni jesienny...

[....]

Przez ogród mój szatan szedł smutny śmiertelnie

I zmienił go w straszną, okropną pustelnię...

Z ponurym, na piersi zwieszonym szedł czołem

I kwiaty kwitnące przysypał popiołem,

Trawniki zarzucił bryłami kamienia

I posiał szał trwogi i śmierć przerażenia...

Aż, strwożon swym dziełem, brzemieniem ołowiu

Położył się na tym kamiennym pustkowiu,

By w piersi łkające przytłumić rozpacze,

I smutków potwornych płomienne łzy płacze...[...]

Fot. własne.

Już nic się nie zmieni

================

jak trudno zatrzymać wodę

kiedy rzeką ucieka

tak trudno pośród ludzi

odnaleźć człowieka

musnęło mnie szczęście

choć tak krótko trwało

miałam serce i duszę

mnie wciąż było mało

ciągle było mało

nie umiałam cenić

odleciało szczęście

już nie czas to zmienić

Daglezja