W ogrodzie.

Bławatek

------------

W ogrodzie dziś święto,

choć różę wycięto

słoneczny, błękitny poranek.

Róża w wazonie 

spogląda na błonie,

już zbliża się panny kochanek.

 

I bierze ją w dłonie

i niesie ją do niej,

pod nogi kochance ją kładzie.

Róża zraniona,

czuje że kona

ostanie jej  płatków już łkanie.

I drżąca je strąca,

a w dłoniach kochanka

łodyga kolczasta zostaje.

Róża ma serce 

i płatki dziewczęce,

ścięta krwawi i płacze.

Żegnaj kochany,

rosnący za płotem

dziki, samotny bławacie.

Błysnęło, zagrzmiało,

wichrami zawiało,

płatki pod niebo rozwiewa.

To smutny bławatek

z tęsknoty za różą, 

samotnie pod płotem umiera.

Daglezja