Głodomorki

                                                                                                                          Dziś słuchałam koncertu ptasich mistrzów, obserwując przez szybę. To bardzo wielka przyjemność, jak one się spieszą, jak cieszą, jak dają radość oczom i duszy. Około szesnastej usłyszałam coś, czego słowom nie powierzę, jedynie 'radość' do tego pasuje. Rankiem dzielę jedzenie dla moich 'przyjaciół' z lasu. Dziś wyjątkowo dużo czasu im poświęciłam,. Po kilku dniach leżenia [nie powiem, że choroby, bo było to przyjemne 'nic nierobienie', zamglone temperaturą ], wreszcie wstałam i sama się zajęłam moimi zmarzniętymi przyjaciółmi, omal ich nie podeptałam tak mnie obsiadły:-) Po południu karmię je po piętnastej, wtedy jest ich najwięcej. Dziś dostały świeżą słoninkę, kulki z Lidla, za co jestem wdzięczna sklepom Lidla. Pamiętają nie tylko o ludziach, ale i mają wspaniałe mieszanki ziaren dla ptactwa, z czego korzystam bardzo często. Ziarno jest konieczne dla niektórych gatunków, chleb by je zabił.
Do tego kasza jęczmienna, słonecznik łuskany i nie, no i koniecznie jabłka. Przekrawam je na połówki i takie dwie potrafi przez dzień zaliczyć drozd, ten nasz polski, co nigdzie na zimę nie leci. Szpaki od kilku dni wymagają specjalnej troski, jest bardzo zimno, a one ciepłolubne, za szybko przyleciały.
Jedzą jabłuszka, kaszę i inne ziarna i panoszą się jak u siebie, kosy i drozdy schodzą im z drogi, kosów jest kilka, drozdy dwa, i szpaków duża gromada. Wróbli jest ponad pięćdziesiąt,  sikorek różnej maści około setki...wszystkie bardzo głodne. Zauważyłam, że potrafią się świetnie porozumiewać, po kolei, nikt nikomu nie wchodzi w drogę. Nie wiem tylko, jak to bractwo dowiaduje się o tej 'ptasiej stołówce', którą otwieram codziennie, bo w mgnieniu oka jest ich pełno, lecą od lasu i tam wracają na noc, część zostaje na moich drzewach iglastych, mają tu cieplej od wiatru i bezpieczniej . Gołąbki siwe, te sierpówki zostały jedynie dwa, nocują na wysokim świerku w gałęziach, a było ich w tamtych latach około dwudziestu. Gile urzędują wysoko na śliwach, wydaje mi się, że zjadają pączki gałązek. Grubodzioby uwielbiają słonecznik, biorą w dzióbek i na gałązce łuskają go i zajadają. Och zapomniałam o srokach, karma psia koło kojca i na murze musi być dla nich,  inaczej robią tyle krzyku, że nie można wytrzymać:-) Sroki to oddzielny rozdział, bo jedna z nich jest moją wychowanką, ad malusiego, wyrzucona przez sąsiadów z gniazda jako pisklę, pobita, okrwawiona...przeżyła, urosła i poleciała:-) Jej siostry umarły, były zbyt poobijane. Teraz wraca z rodziną na jedzonko, trwa to już ponad dziesięć lat. To tyle o moich zimowych gościach, latem śpiewają mi za darmo....:-)